Persoonlijk: Een jaar lang inwoner van Culturele Hoofdstad

Als inwoner van Leeuwarden ben ik een jaar lang getrakteerd. Op mooie evenementen, spannende voorstellingen, kleine projecten en grootse spektakelstukken. Dat allemaal in het kader van Leeuwarden-Fryslân Culturele Hoofdstad van Europa 2018, afgekort LF2018. Trakteren is in dit verband relatief, want aan veel activiteiten hing wel degelijk een prijskaartje.

Maar het mooie is: het waren juist de gratis toegankelijk te bezoeken evenementen die uiteindelijk de meeste indruk hebben achtergelaten. Dat is in de eerste plaats de 8ste dag. Op een warme zomerdag trok een keten van gebeurtenissen en mensen door de stad. Niemand die precies wist wat het was en waar je precies moest zijn om HET mee te maken en dat maakte ook helemaal niet uit. 


Op pleinen en in straten hoopten groepen bezoekers zich op om te zien wat er nu weer ging gebeuren. Het was een beetje gek en tegelijkertijd verbindend. Heel veel mensen ('gewone mensen') waren erbij betrokken, van de voorbereiding (de doppenketting!) tot de uitvoering. Dit was nu echt voor en door iedereen en daarmee gaf het betekenis aan het Friese woord 'mienskip' (gemeenschap), het toverwoord waarmee Leeuwarden de titel Culturele Hoofdstad binnenhaalde.


Bekijk al mijn tweets tijdens de 8ste dag hier

De Reuzen

De grote publiekstrekker waren de Reuzen van Royal de Luxe. Zo veel mensen op de been in de stad en geen wanklank te horen. Ruimte maken voor de kleintjes en scootmobielen op de voorste rij; geen probleem. Indrukwekkend in meerdere opzichten. Het leukste van alles was dat het met name kinderen waren die idolaat waren van de figuren, zoals dit meisje uit Grou.

Verder genoot ik met volle teugen van de vier projecties op de Oldehove, de scheven toren die het icoon is van de Friese hoofdstad. De eerste maakte de meeste indruk, want toen wist je nog niet wat er allemaal mogelijk was. In de licht- en geluidsvoorstellingen met als rode draad taal kwamen woorden, muziek en beeld samen op een bijzondere wijze: voor de een onnavolgbaar, voor een ander onbegrijpelijk.

Hoe het begon

Het begon allemaal op 27 januari. Daar stond je dan te kleumen op een plein. In afwachting van de koninklijke visite. Bij de programmapresentatie was voor de eerste keer het LF2018 door Nynke Laverman te horen. Toen was ik nog niet overtuigd, maar nadat ik de bijbehorende clip had gezien nestelden de tekst en de muziek zich in mijn hoofd. De uitvoering van het lied was het hoogtepunt van de opening.




En dan waren daar de zogenoemde blockbusters: de Mata Hari- en Escher-tentoonstellingen in het Fries Museum. Toptheatervoorstellingen van Orkater (Lost in the greenhouse) en Tryater (Wereldburgers van de Voorstreek en Doarp Europa). Aan 'Wereldburgers' mocht ik zelf een beetje meewerken door bezig te zijn met de totstandkoming van de bijbehorende website.

Bijna een jaar voordat het zover was, had ik kaarten in huis voor De Stormruiter. Van meet af aan stond vast dat dit het grootste, spectaculairste evenement van het Hoofdstadjaar zou zijn. Die verwachting werd volledig ingelost. Je hoefde niets met paarden te hebben om een bijzondere avond te beleven met mensen en dieren op het podium. En ongekend hoe - ook hier weer met de inzet van talloze vrijwilligers - de duizenden bezoekers per voorstelling keurig op tijd op hun plek te krijgen en een pauze te realiseren met voldoende tijd voor iedereen om een drankje te halen en terug te keren op de tribune.


In de dorpen en steden rondom de hoofdstad draaide het om Under de toer, culturele initiatieven waarbij de toren van de plaatselijke kerk het uitgangspunt was. Van de 32 manifestaties bezocht ik er twee, die rond J.J. Slauerhoffs gedicht 'In memoriam patris' in en rond de Dorpskerk Huizum en Lûd fan de Middelsee' (mijn ultieme kennismaking met brassbands, showkorpsen en fanfare) dat eindigde onder die eerder genoemde Oldehove.

Verder bezocht ik de Stadsoase, keek ik rond bij lichtkunstfestival LUNA, liep ik door de Honeysuckle Blue Garden, zag ik de fonteinen geopend worden in de elf steden, keek ik naar de livestreams van talkshow Iepen Up en bezocht ik het Waterlicht van Daan Roosegaarde.

En dan is het onontkoombaar, het slot. Geen aftelfeest onder de toren op 31 december, maar eind november al. Jammer dat het de organisatie niet meer lukte om er een spektakel van te maken. Het was overduidelijk te merken aan de mensen op het Oldehoofsterkerkhof dat ze een gezamenlijke afsluiting zochten. Toch weer met z'n allen een moment markeren. Ik was er (eventjes) bij, na de glühwein en het suikerbrood zochten we toch het warme comfort van een plaatselijk eetcafé.

Tijdens het bezoek aan de slotavond ben ik dan toch nog, op de valreep, op de foto gezet door LF2018-huisfotograaf Ruben van Vliet. Op de laatste dag vastgelegd worden als onvervalste Culturele Hoofdstad-fan. De ultieme afsluiting van een zeer geslaagd jaar waarin ruimte was voor onuitwisbare ervaringen, verwondering, rillingen en trots.

Mijn #LF2018 tweets 

Reacties

Populair op deze pagina

Kat is het populairste digitale dier