Historische televisieavond

We schrijven donderdag 14 maart. Een dag na de verkiezing van de nieuwe paus. De week van de bekendmaking dat de publieke omroepen onder de merknaam NPO moeten gaan uitzenden. Het echte historische moment vormden donderdag drie spraakmakende uitzendingen op één avond. Twee daarvan waren live, eentje was de zaterdag ervoor opgenomen.

Om met de laatste te beginnen: Van Dis herhaalde zijn oude kunstje (een boekenpraatprogramma) nog één keer, speciaal voor de Boekenweek tijdens de zendtijd van DWDD. Vooral de gast Maarten Biesheuvel bracht veel reacties teweeg. Alleen al de aanwezigheid van Van Dis op het scherm deed kijkers weer terugverlangen naar ouderwetse inhoud.

Een opvallend live moment in Voetbal International: Johan Derksen loopt na een woordenwisseling de studio uit, de presentator in vertwijfeling achterlatend. Ik heb het zelf (nog) niet gezien, maar het was hét gesprek bij de koffieautomaat vandaag.

Tenslotte Pauw en Witteman met een verdachte van een mishandeling met zijn advocaat. ,,Wij spreken liever van de 'aangever' dan van 'slachtoffer'. Dat is een wat neutralere term.'' Nep-excuses, Badr Hari-adoratie, genoeg om je over op te winden. Spannende televisie.

De drie voorbeelden tonen aan dat het niet uitmaakt waar iets wordt uitgezonden. Volgens mij doet het er ook niet zoveel toe hoe zenders heten. Het gaat om spraakmakende momenten. Bij voorkeur rechtstreekse televisie voor het 'ik ben erbij'-gevoel. Die sensatie ervaar je niet als je programma's pauseert, downloadt of bestelt.

Hieronder de genoemde fragmenten:

DWDD presenteert Hier is... Adriaan van Dis

Johan Derksen krijgt ruzie met Wilfred Genee en loopt boos weg

Verdachte en advocaat over mishandelingszaak